Omdat Jan en Foekje er de vorige keer niet aan toe zijn
gekomen om de stad Bielefeld te exploreren, vertrekken zij vrijdagochtend uit
Fryslân. Bielefeld is een oude stad, maar de zware bombardementen in WO II
hebben de stad volledig verwoest. Slechts deels heeft men monumentale gebouwen
en kerken in oude glorie laten herrijzen. De oude “Sparrenburgt” prijkt boven
de stad en is zeker een bezoekje waard. Vandaar heb je een prachtig uitzicht
over de stad en omliggende heuvels. Foekje koopt in een outdoorzaak een paar
nieuwe wandelschoen die haar zo goed passen dat ze ze meteen aanhoudt. Ze zitten haar zo lekker dat ze voornemens is om er komende twee dagen mee te wandelen. Na een
leuke dag in Bielefeld rijden Jan en Foekje laat in de middag naar hun hotel in
Bad Salzuflen. Helaas komen ze in de vrijdagmiddagfile terecht en duurt de reis
van slechts een twintigtal kilometers bijna een uur.
 |
| Gaan we links of rechts? |
Zaterdag
Foekje heeft de afgelopen week vele pogingen gedaan om een
hotel te vinden dat redelijk dichtbij de wandelroute staat, maar alles wat een
beetje in de buurt is is bezet. Voor beide nachten heeft ze daarom een kamer in
hotel “Stadt Hamburg” in Bad Salzuflen gereserveerd. Dit hotel ligt weliswaar
net buiten het centrum van het gezellige kuuroord, maar de afstand tot de
wandelroute is met 40 kilometers respectabel. Hotze, Tineke en Hein hebben voor
zaterdagavond hetzelfde hotel geboekt.
En terwijl Jan op de hotelkamer koffie en thee zet, is de
familie Brouwer onderweg van Grou naar Berlebeck, de finishplaats van vandaag. Zij
zijn in alle vroegte vertrokken om om 09:00 uur ter plaatse te zijn. De buren van nummer 9 hebben qua afstand een voorsprong op de buurtjes en kunnen daarom iets
uitslapen. Echter, de drukte op de weg en de Umleiting in Detmold maakt dat de
zwarte Ford later dan verwacht op het afgesproken punt van de finish in
Berlebeck arriveert. De Brouwers staan al te wachten. We laten de zwarte auto achter
op een parkeerterreintje bij de uitspanning Haus Hangstein op de flanken van de
Hahnberg. Met z’n vijven rijden we naar de start; het natuurvriendenhuis onder
de rook van Oehrlinghausen.
We treffen het niet, ‘onze’ parkeerplaats is met linten
afgezet. Er staan een triatlon en andere activiteiten op programma zodat we
noodgedwongen ergens anders moeten parkeren. De aanlooproute tot de
daadwerkelijke Hermannsweg is daardoor iets langer dan gepland. Op het
parkeerterrein drinken we Tineke haar koffie en eten een heerlijke koek. Massa’s
kinderen worden hier door hun ouders afgezet en krioelen over het terrein.
Enigszins bezorgd slaan we het gade; “als die straks maar niet hetzelfde pad
opgaan als wij.” Nadat we de veters van onze wandelschoenen nog eens stevig
strak hebben getrokken gaan we op pad. Meteen valt het op, dat in deze omgeving
wilde zwijnen voorkomen. De omwoelde aarde is er een stille getuige van.
 |
| Een Duitse Poortboom |
Bij het natuurvriendenhuis beklimmen we de steile trap (die
we de vorige week nog zijn afgedaald) en slaan dan rechts af om na ongeveer 1
kilometer weer op de “echte” route te komen. Het is mooi zonnig weer met een
aangename temperatuur. De natuur is mooi, maar nog niet heel spectaculair. We passerend
de Sachsenquelle, het water van deze natuurlijke bron borrelt uit de grond
omhoog en vormt de oorsprong van de Schnatbach. Hein en Tineke, die de bron
voorbij zijn gelopen, komen speciaal terug om dit met eigen ogen te aanschouwen
en om er foto’s van te maken. De route
van de Hermannsweg door dit gedeelte van het Lippischer Wald is vrij rechtdoor.
Zo nu en dan moet er geklommen en gedaald worden. Het pad loopt langs twee bomen die een poortje vormen. En hoewel het pad er niet doorheen gaat willen we er natuurlijk wel doorheen. Al was het alleen maar voor de foto's. Dit keer moet zelfs Jan er aan geloven: klik!
Langs de route hebben kunstenaars ijzeren poezen geplaatst,
eentje met een geschilderd tafereel erop en een paar zonder. Als
poezenliefhebbers is het altijd mooi om hiermee op de foto te gaan. Er wordt
een aantal foto’s gemaakt met natuurlijk verschillende perspectieven.
 |
| Een ijzeren poes is niet voor de poes |
Als we het immense bos uitkomen lopen we langs een 'typisch’
Duitse camping. Het is een groot terrein, afgezet met een dichte bomenrij en
veel staanplaatsen. Op de kruising tegenover
de camping nemen we een koffiepauze op een strategisch bankje, waar lopers en
mountainbikers het bos in- en uit gaan. Het waait er wel enigszins wat het er
bepaald niet warmer op maakt, dus stappen we al snel weer op. We lopen nu richting het natuurgebied ‘Donoper
Teich’. Vanwege zijn alom geprezen natuurlijke diversiteit en schoonheid is het
meertje een van de meest geliefde plekken voor dagjesmensen in de wijde
omgeving. En dat is te merken. Het is er een drukte van belang. Al in de
30-jarige oorlog (1618 – 1648) werd dit meer voor de toen in het wild
voorkomende Senner paarden middels een stuwmuur aangelegd. De vroegste sporen
van bewoning van dit gebied dateren van de bronstijd, ca. 800 tot 600 voor Christus.
Bij een ander klein meertje houden we even halt. Het is ook
niet helemaal duidelijk welke kant we op moeten. Er staan zoveel markeringen
dat we, wat dat aangaat, door de bomen het bos even niet meer zien. We
besluiten de route, zoals de beide GPS-en die aangeven, te volgen en links af
te gaan. Na een aantal honderden meters ziet Jan dat het pad niet meer op zijn
GPS zichtbaar is. Conclusie: we lopen verkeerd. We keren terug op onze
schreden. Hadden we toch de routepijlen moeten volgen dus. Even later zijn we
gelukkig weer “en-route” en verlaten we dit drukkere deel van de wandelroute.
Dit traject van de Hermannsweg loopt vrij gemakkelijk; dat wil zeggen zonder
veel hoogteverschillen. Beide dames zijn daar zeer mee ingenomen.
 |
| Paddestoelen wijzen ons het pad |
Hermanns Denkmal
We kruisen een drukke weg en gaan een pad op dat behoorlijk
omhoog loopt. In de verte doemt het “Hermanns Denkmal” op. Het is hier ook weer
wat drukker met wandelaars. We halen een groep oudere lopers in en gaan op weg
naar de top. Op een gegeven moment blijken de route van de Garmin en de route
op de routebordjes niet met elkaar overeen te komen. De GPS wil ons rechtdoor
hebben terwijl de borden naar links wijzen. Om niet weer in de fout te gaan
besluiten we ditmaal de routebordjes te volgen. Wij slaan linksaf. De groep
oudere wandelaars loopt echter rechtdoor. Dit gegeven wordt door ons genegeerd.
Jan en Hein lopen voorop, daarna volgt Foekje en Tineke en Hotze sluiten de
rij.
Met een stevige klim in het vooruitzicht worden, in een schuilhut
langs de route, de veters nog eens stevig aangetrokken. Op een veldje midden in
het bos staat een ezel met een jong; aandoenlijk en altijd een foto waard
(zullen we maar zeggen). De weg gaat omhoog.
Op een groot parkeerterrein gaan we op zoek naar
routebordjes. Al een poosje hebben we onderweg geen rood-witte stickers gezien.
We klimmen verder. Na ongeveer een kilometer lang geen pijlen meer te hebben
gezien vragen we aan een voorbijganger hoe we bij het monument komen. “Hier
entlang für ungefähr 1 Kilometer”, dan rechtsaf en dan zijn we er, zegt een
Duitse meneer die iets aan de zware kant is. Het is voor hem een
geluk dat hij afdaalt.
En inderdaad na 3 kilometer komen we bij het monument aan.
Het is er ‘gezelligheid’ alom. Ook dit is een geliefde plek voor dagjesmensen.
 |
| Bij/van het Hermansdenkmal worden heel veel foto's gemaakt |
Het “Hermannsdenkmal” werd gebouwd van 1838 tot en met 1875
naar een ontwerp van Ernst von Bandel. Het kolossale beeld met een totaalhoogte
van ruim 53 meter, verwijst naar de slag bij het Teutoburgerwald en het verhaal
van de Hermann (Arminius), die gezien kan worden als de eerste grondlegger van
een verenigd Germaans Rijk. Hermann liet in het jaar 9 na Christus het Romeinse
leger, onder leiding van Publius Quinctilius Varus, in een hinderlaag lopen. De
strijd duurde 3 dagen. Op dag 2, toen bleek dat de situatie voor de Romeinen
onhoudbaar was geworden, pleegde Varus zelfmoord.
De
tijdgenoten van Arminius bleken niet bijzonder dankbaar, aangezien hij korte
tijd later ook door zijn eigen mensen vermoord werd.
Deze
strijd raakte eeuwenlang in de vergetelheid, totdat men in de 19e eeuw ijverig
op zoek ging naar ‘nationale’ verhalen en helden. Met de herinneringen aan de
bevrijdingsoorlogen tegen Napoleon nog ‘vers’ in het geheugen werd in 1838 met
een monument voor Arminius begonnen. Het plan om dit van ver af zichtbare
monument te maken was van Ernst von Bandel, die zijn hele
vermogen opgaf om zijn levenswerk te kunnen volbrengen. In 1838 begon de bouw, en
in 1875 was het zover: het Hermannsdenkmal was eindelijk klaar. Von Bandel stierf
een jaar later.
 |
| Echt een kolossaal monument |
Het voetstuk van het monument is uit zandsteen opgetrokken en
heeft de vorm van een klassieke ronde
tempel met tien zuilen die door Gotische bogen worden ondersteund. Binnenin is
een wenteltrap die naar een platform leidt dat de koepel omcirkelt waar het
beeld op rust. Het 25 meter hoge beeld
van Hermann is gemaakt van 200 koperen platen die aan elkaar zijn bevestigd.
Zijn tenue bestaat uit een broek met laarzen, een korte rok die tot zijn
bovenbeen reikt, een mantel die met een fibula bijelkaar wordt gehouden en op
zijn hoofd de typische gevleugelde helm. In zijn linkerhand draagt Hermann een
schild en in zijn rechterhand een zwaard dat hij in de lucht steekt als teken
van aanval. Het beeld kijkt uit op het westen in de richting van Frankrijk (dan
wel de richting van waaruit men dacht dat de troepen van Varus kwamen) en was
een duidelijke waarschuwing aan het adres van de Fransen. Gedurende WO I en WO
II werd Arminius ingezet als historische rolmodel en propagandamiddel.
Drones
Op een van de vele bankjes drinken we onze thee en eten er
de laatste broodjes. Dan worden er foto’s gemaakt en lopen we rond het
standbeeld. De drukte valt op maar is op zich niet storend. Wat wel storend is, is het geluid van de drones die hoog in de lucht foto’s van het standbeeld
maken. We uiten vele verwensingen en hopen van harte dat de kleine nep
helikopters snel zullen neerstorten.
Er is veel commercie rondom het Hermanndenkmal, restaurants
(waar een feest gaande is), een klimpark etc. Het is een grappig gezicht, wij
hebben de berg in het zweet des aanschijns beklommen. De feestgangers op pumps
en naaldhakken komen in vol ornaat van de andere kant gelopen. Op een groot
parkeerterrein staan vele bussen opgesteld. We verwonderen ons en lopen verder.
Het is gelukkig niet ver meer naar onze auto en we gaan weer gestaag naar
beneden. De klimpartijen van vandaag hebben hun tol geëist. We stappen in de
rode Ford; het is drukker geworden bij de uitspanning. Na een ritje van ongeveer 3 kwartier arriveren
we weer bij het natuurvriendenhuis. Dan allemaal op weg naar het hotel.
Bad Salzuflen
Jan en Foekje gaan direct naar hun kamer en stappen in bad.
De drie Brouwers checken in en stappen onder de douche. Tegen 19.00 uur lopen
we het stadje in op weg naar een restaurantje. Tineke loopt niet heel soepel meer, maar geeft geen kik. Uiteindelijk
belanden we bij een pizzeria waar het razend druk is, maar waar uiteindelijk
wel een tafel voor vijf gereed staat. Helaas voor de dames moet er een trap
worden genomen…. We nemen als voorgerecht een overheerlijke bruchetta. Vervolgens
een hoofdgerecht en we sluiten af met Panna Cotta. Daarbij consumeren samen we
5,5 liter bier. Aldus gesterkt aanvaarden we de terugweg. Onderweg vergapen we
ons aan de prachtige panden in dit mooie stadje.
In het hotel nemen we nog een Weissen (witbier) en Hein een
colaatje… en duiken dan het bed in.
Alweer een geslaagde dag en nog 1 etappe te gaan…….
Klik voor alle foto’s van de Hermannsweg op deze LINK
