Nog voordat we gaan ontbijten, zorgt Jan met de dompelaar weer voor
koffie en thee voor onderweg. Op ons verzoek is er een tafel voor vijf gereserveerd
waar we heerlijk aan zitten te ontbijten. Onze tafel staat in een grote serre
en we laten ons de lekkernijen goed smaken; de zelfgebakken wafels scoren met
name bij Foekje hoog. Tineke zorgt voor enige hilariteit als ze het tafelafval
in een kaarslampje wil deponeren in plaats van in het bakje dat met dat doel op
tafel staat. Och, met enige fantasie kun je in deze lampjes best wel als afvalemmertjes
zien J.
 |
| Een uitzicht wat Tineke en Foekje dus niet hebben gezien |
De laatste etappe
Na het buikige ontbijt stappen we in de auto’s en rijden vervolgens naar de finish van vandaag; zijnde tevens de finish van onze Hermannsweg. De rode Ford parkeren we op een achteraf-parkeerplaats in het gehuchtje Leopoldstal. De spullen worden overgepakt van de ene in de andere auto en dan rijden we voor de laatste etappe naar de start ervan. In de auto wordt onderweg besloten om beide dames in het centrum van Berlebeck af te zetten. De eerste kilometer, zo is de verwachting, gaat stevig “down hill” en met het naar beneden lopen hebben ze beiden wat (fysieke) problemen. Tineke en Foekje stappen in het dal uit de auto. Even later zitten ze gezellig op een bankje in de zon.
Na het buikige ontbijt stappen we in de auto’s en rijden vervolgens naar de finish van vandaag; zijnde tevens de finish van onze Hermannsweg. De rode Ford parkeren we op een achteraf-parkeerplaats in het gehuchtje Leopoldstal. De spullen worden overgepakt van de ene in de andere auto en dan rijden we voor de laatste etappe naar de start ervan. In de auto wordt onderweg besloten om beide dames in het centrum van Berlebeck af te zetten. De eerste kilometer, zo is de verwachting, gaat stevig “down hill” en met het naar beneden lopen hebben ze beiden wat (fysieke) problemen. Tineke en Foekje stappen in het dal uit de auto. Even later zitten ze gezellig op een bankje in de zon.
De mannen daartegenover houden wel van een avontuurtje. Nadat ze de
auto hebben geparkeerd, wandelen ze de heuvel af. Ze passeren leuke huizen met
nog leukere uitzichten. Een trap brengt hen tot onder in het dal. De dames
zitten te wachten.
 |
| Prachtige vergezichten met hier en daar een donkere regenwolk |
Het zal doen blijken dat de route van vandaag meer klimmen en dalen
bevat dan gisteren. Als we Berlebeck uit wandelen, gaat het gezwind langs een
kerk omhoog. We moeten het dal weer uit zien te komen natuurlijk. Het is
vochtig warm wat ervoor zorgt dat het maar even duurt voordat het zweet op
menig voorhoofd parelt. Ook is het vandaag een drukkere route; we ontmoeten heel
veel andere wandelaars. Als we bovenop de heuvel aankomen, kunnen de jassen uit.
Over een heuvelrug gaat de route verder. Onderweg worden we getrakteerd op
fenomenale uitzichten. Zo zien we ook dat hier en daar in de omgeving
regenbuien langstrekken.
 |
| Om van de ene steen op de andere te komen hebben ze bruggetjes aangelegd |
Externsteine
Zoals de schrijver van dit epistel eerder heeft gememoreerd is het mooi weer maar “drukkend” warm. En net voordat we bij de Externsteine aankomen gaat het regenen.
De Externsteine zijn een formatie van stenen in het Teutoburgerwoud, nabij Detmold. De formatie bestaat uit enkele lange stenen, die abrupt uit het heuvelachtige landschap oprijzen. De stenen zijn van zandsteen en zijn ontstaan in het Krijt, ongeveer 120 miljoen jaar geleden. De Externsteine gelden als een bezienswaardigheid in Noordrijn-Westfalen en tevens als voedingsbodem voor een raadsel. Dit komt doordat er bovenop de stenen sporen van menselijk gebruik uit de middeleeuwen, mogelijk uit de prehistorie, zijn teruggevonden.
Het meest noordwestelijke rotsdeel staat met zijn voeten in de kunstmatige vijver de ‘Wiembecke’. Veel mensen beklimmen deze stenen, maar daar wordt entree voor geheven, net zoals dat het geval was met de bezichtiging van het Hermann-Denkmal gisteren. Het is er druk en er staat een lange rij wachtenden om de rotsformaties te kunnen beklimmen.
Zoals de schrijver van dit epistel eerder heeft gememoreerd is het mooi weer maar “drukkend” warm. En net voordat we bij de Externsteine aankomen gaat het regenen.
De Externsteine zijn een formatie van stenen in het Teutoburgerwoud, nabij Detmold. De formatie bestaat uit enkele lange stenen, die abrupt uit het heuvelachtige landschap oprijzen. De stenen zijn van zandsteen en zijn ontstaan in het Krijt, ongeveer 120 miljoen jaar geleden. De Externsteine gelden als een bezienswaardigheid in Noordrijn-Westfalen en tevens als voedingsbodem voor een raadsel. Dit komt doordat er bovenop de stenen sporen van menselijk gebruik uit de middeleeuwen, mogelijk uit de prehistorie, zijn teruggevonden.
Het meest noordwestelijke rotsdeel staat met zijn voeten in de kunstmatige vijver de ‘Wiembecke’. Veel mensen beklimmen deze stenen, maar daar wordt entree voor geheven, net zoals dat het geval was met de bezichtiging van het Hermann-Denkmal gisteren. Het is er druk en er staat een lange rij wachtenden om de rotsformaties te kunnen beklimmen.
 |
| We zijn de drukte voorbij en werpen nog een laatste blik op de kolossale Externsteine |
Langs het pad vinden een bankje dat door het lover van de bomen droog
blijft. Vanaf die plek hebben we mooi zicht op de kleine vijver en de stenen.
We drinken er onze koffie en eten een broodje. Als we vertrekken wandelen we om
de vijver en rotsen heen. We beklimmen ze niet.
Na de rotsformaties gaat het weer crescendo omhoog waarna we andermaal over een heuvelrug lopen. Hermann blijft ons, als we achterom kijken, vanuit de verte volgen.
Na de rotsformaties gaat het weer crescendo omhoog waarna we andermaal over een heuvelrug lopen. Hermann blijft ons, als we achterom kijken, vanuit de verte volgen.
 |
| De gedenksteen voor Herr Löns. Links boven bevindt zich de hertenkop |
Na een haakse bocht wandelen we langs de gedenksteen die ter ere van de Duitse
schrijver/dichter Hermann Löns in de rotsen is uitgehouwen. Omdat deze ‘Herr’ Löns
ook jager en daarnaast natuurbeschermer was, is in een naastliggende rots een
hertenkop uitgehouwen. Hein klimt, om de zaak goed te kunnen bekijken, naar boven
en weet met moeite weer beneden te komen.
We dalen flink. Gelukkig heeft men, om het hoogteverschil in korte
afstand te kunnen overbruggen, trappen aangelegd. Het is verboden om al
fietsend de afdaling te doen, getuige het verbodsbordje dat daarvoor geplaatst
is.
We lopen over een groot parkeerterrein en steken een drukke weg over waarna we, even snel als we zojuist zijn gedaald, weer moeten klimmen. Hier zijn echter geen trappen. Als we weer op hoogte zijn, hervatten we de voor dit gebergte kenmerkende heuvelrug. We wandelen door mooie bossen en over stille verlaten heideveldjes. De aankomende herfst heeft hier en daar al een voorschotje genomen en hult de omgeving in vele kleuren.
 |
| Het klaterende water van de Silberbach klinkt je als muziek in de oren |
Silberbachtal
En dan? Dan dalen we weer af. Bij de oude watermolen “Die Silbermühle” en het aangrenzende hotel-restaurant met dezelfde naam slaan we rechts af. De watermolen is rond 1710 gebouwd en deed dienst als maalmolen. Het Waldhotel is er in 1895 bijgebouwd. We wandelen nu het Silberbachtal in. Feitelijk is het zo dat hier in de jaren 1711 en 1712 voor korte tijd zilver is gewonnen, maar omdat de hoeveelheden niet rendabel waren zijn die activiteiten gestaakt. En door het Silberbachtal stroomt natuurlijk de Silberbach; een snel stromende beek waarvan het klaterende water je als muziek in de oren klinkt. De Duitse VVV betitelt dit dal als het meest lieflijke en romantische in de verre omgeving. En dat laatste wordt door alle vijf wandelaars beaamd als we helaas afscheid moeten nemen van de beek en verder de heuvels inwandelen.
En dan? Dan dalen we weer af. Bij de oude watermolen “Die Silbermühle” en het aangrenzende hotel-restaurant met dezelfde naam slaan we rechts af. De watermolen is rond 1710 gebouwd en deed dienst als maalmolen. Het Waldhotel is er in 1895 bijgebouwd. We wandelen nu het Silberbachtal in. Feitelijk is het zo dat hier in de jaren 1711 en 1712 voor korte tijd zilver is gewonnen, maar omdat de hoeveelheden niet rendabel waren zijn die activiteiten gestaakt. En door het Silberbachtal stroomt natuurlijk de Silberbach; een snel stromende beek waarvan het klaterende water je als muziek in de oren klinkt. De Duitse VVV betitelt dit dal als het meest lieflijke en romantische in de verre omgeving. En dat laatste wordt door alle vijf wandelaars beaamd als we helaas afscheid moeten nemen van de beek en verder de heuvels inwandelen.
 |
| Het Silberbachtal is lieflijk en romantisch; zegt men |
We volgen een bosweg die, getuige de stapels boomstammen, voor het transport van hout wordt gebruikt. We hebben vandaag al de nodige kilometers in
de benen en de temperatuur en luchtvochtigheid hebben al het nodige van ons
gevergd. Hotze heeft brandstof nodig. Stukjes kaas houden zijn dieselmotor
draaiende. Ongeveer 3 kilometers lang gaat het parcours niet of nauwelijks
omhoog of naar beneden. Dan plotseling, bij een dikke omgezaagde beuk, verlaten
we het vlot lopende pad en gaat de route rechtsaf, stevig steil omhoog. We
houden even pauze; een pauze die Hotze gebruikt om zijn schoenen nog maar eens
strak aan de veteren. Je wilt niet dat je op het steile stuk uit je schoenen
glijdt.
 |
| Een warme bries waait over de heuvel......... |
Velmerstot
We starten weer. Het stijgingspercentage ligt ergens rond de 25%. Het is eigenlijk ook geen pad; we moeten onze route zoeken. Pas na ongeveer een kilometer wordt het weer iets vlakker. Op een heideveldje staat een picknickbank maar die wordt door 2 andere wandelaars bezet gehouden. Jan neemt de vrijheid om te vragen of we aan mogen schuiven en even later genieten we, met het uitzicht op het Hermanns-Denkmal in de verte, van thee en broodjes. Het is prachtig weer; de zon schijnt volop en er waait een warme bries over de heuvel. We zouden hier dagen kunnen zitten, maar we moeten nog 4 kilometer tot aan de finish, dus pakken we weer op.
We starten weer. Het stijgingspercentage ligt ergens rond de 25%. Het is eigenlijk ook geen pad; we moeten onze route zoeken. Pas na ongeveer een kilometer wordt het weer iets vlakker. Op een heideveldje staat een picknickbank maar die wordt door 2 andere wandelaars bezet gehouden. Jan neemt de vrijheid om te vragen of we aan mogen schuiven en even later genieten we, met het uitzicht op het Hermanns-Denkmal in de verte, van thee en broodjes. Het is prachtig weer; de zon schijnt volop en er waait een warme bries over de heuvel. We zouden hier dagen kunnen zitten, maar we moeten nog 4 kilometer tot aan de finish, dus pakken we weer op.
 |
| Vanaf de 464 meter hoge Velmerstot is het uitzicht enorm |
Na wat kronkelpaadjes komen we bij een soort rotsformatie dat niet
echt natuurlijk aandoet. We staan nu boven op de “Velmerstot”; de
noordelijkste- en hoogste berg van het Eggegebergte. De berg heeft twee toppen.
t.w. de Lippische met 441 meter en die waar wij op staan de Preußische van 464
meter hoogte. Vanaf 1964 werd de Preußische Velmerstot door de Groepen Geleide Wapens van de Nederlandse Koninklijke Luchtmacht gebruikt als militaire basis. Op de berg stonden
tijdens de Koude Oorlog een NAVO-radarstation en een HAWK-eenheid. Vanaf 1 april 1990 waren ook Patriot-raketten gestationeerd. Op 1 juli 1994 werd de basis ontmanteld. Sinds 2003 zijn alle restanten van de vroegere basis
opgeruimd en is het gebied weer als natuurgebied voor het publiek toegankelijk.
 |
| "En nu maar weer naar huis....." |
We
genieten er kort van het prachtige uitzicht en maken de nodige foto’s. We
schieten zelfs een groepsfoto. Het is moeilijk dit mooie punt in de route te
verlaten in de wetenschap dat over een aantal kilometers een einde komt aan ons
Duitse avontuur. Maar toch gaan we op pad. Vanaf hier is het slechts nog “down
hill”. Zo nu en dan worden we nog op mooie doorkijkjes getrakteerd en de
fotocamera’s klikken dat het een lieve lust is.
Leopoldstal; eindpunt van deze reis!
Uiteindelijk wandelen we het niet veel voorstellende plaatsje Leopoldstal binnen. In eerste instantie zou onze finishauto het eindpunt van onze Hermannsweg zijn, maar we laten ons verleiden om helemaal naar het einde door te lopen: het treinstation van Leopoldstal. De route wordt daardoor nog eens met een kleine kilometer verlengd, want we moeten ook weer naar de auto teruglopen. Het treinstation is het ultieme einde van onze voetreis door Duitsland en het rode toegangspoortje bij het verlaten stationnetje wordt door ons als uiteindelijke finish betiteld. Het zit erop! Nu hoeven we alleen nog maar even naar de auto terug te lopen.
Leopoldstal; eindpunt van deze reis!
Uiteindelijk wandelen we het niet veel voorstellende plaatsje Leopoldstal binnen. In eerste instantie zou onze finishauto het eindpunt van onze Hermannsweg zijn, maar we laten ons verleiden om helemaal naar het einde door te lopen: het treinstation van Leopoldstal. De route wordt daardoor nog eens met een kleine kilometer verlengd, want we moeten ook weer naar de auto teruglopen. Het treinstation is het ultieme einde van onze voetreis door Duitsland en het rode toegangspoortje bij het verlaten stationnetje wordt door ons als uiteindelijke finish betiteld. Het zit erop! Nu hoeven we alleen nog maar even naar de auto terug te lopen.
 |
| Het poortje bij het treinstation van Leopoldstal; eindpunt van deze reis |
Bij het instappen in de rode finish-Ford verspreekt Hein zich. Hij heeft
het over ‘oude Foekje’ terwijl hij toch echt de oude schoenen van Foekje
bedoelde. De vermoeidheid heeft toegeslagen, ook bij de jongste onder ons. Als
we weer bij de startauto in Berlebeck arriveren, is het gezelligheid alom bij de
uitspanning waar onze auto bij geparkeerd staat. We besluiten er een softijsje
te nemen die we op een bankje bij de auto opeten. En terwijl we ons aan het
koude ijs wagen, worden we overmand door warme gevoelens over het uitlopen van
de Hermannsweg. Alweer een ervaring die men nooit en te nimmer van ons zal
kunnen afpakken.
Resumé Hermannsweg
We hebben de Hermannsweg in 2 jaar tijd bewandeld. Het was een echt avontuur. Jammer dat de aanrijdafstand tot de laatste etappes iets te lang werd. Daar ging veel tijd in zitten. Of we andere wandelaars zullen aanraden om de Hermannsweg te wandelen? Jazeker! De Hermannsweg is een wandelroute om gewandeld te worden.
Start Stadt Rheine – finish Leopoldstal
Hoogste berg: Preußische Velmerstot met 464 meter
Totaal aantal wandelkilometers: 169 in 10 etappes
We hebben de Hermannsweg in 2 jaar tijd bewandeld. Het was een echt avontuur. Jammer dat de aanrijdafstand tot de laatste etappes iets te lang werd. Daar ging veel tijd in zitten. Of we andere wandelaars zullen aanraden om de Hermannsweg te wandelen? Jazeker! De Hermannsweg is een wandelroute om gewandeld te worden.
Start Stadt Rheine – finish Leopoldstal
Hoogste berg: Preußische Velmerstot met 464 meter
Totaal aantal wandelkilometers: 169 in 10 etappes
 |
| De totale route van Rheine tot aan Leopoldstal |
Etappes:
01. Rheine – Bevergern (9 april
2016) 15 km
02. Bevergern – Brochterbeck (10 april 2016) 15 km
03. Brochterbeck – Lengerich (14 mei 2016) 15 km
04. Lengerich – Bad Iburg (15 mei 2016) 17 km
05. Bad Iburg – Dissen (28 mei 2016) 15 km
06. Dissen – Halle Wfl (29 mei 2016) 18 km
07. Halle Wfl – Bielefeld (26 augustus 2017) 18 km
08. Bielefeld – Oerlinghausen (27 augustus 2017) 17 km
09. Oerlinghausen – Berlebeck (2 september 2017) 17 km
10. Berlebeck – Leopoldstal (3 september 2017) 17 km
02. Bevergern – Brochterbeck (10 april 2016) 15 km
03. Brochterbeck – Lengerich (14 mei 2016) 15 km
04. Lengerich – Bad Iburg (15 mei 2016) 17 km
05. Bad Iburg – Dissen (28 mei 2016) 15 km
06. Dissen – Halle Wfl (29 mei 2016) 18 km
07. Halle Wfl – Bielefeld (26 augustus 2017) 18 km
08. Bielefeld – Oerlinghausen (27 augustus 2017) 17 km
09. Oerlinghausen – Berlebeck (2 september 2017) 17 km
10. Berlebeck – Leopoldstal (3 september 2017) 17 km
Als je geïnteresseerd bent in alle foto's die tijdens deze wandeling zijn gemaakt klik dan op deze LINK
