Vandaag wandelen we weer in de “oude” bezetting: hotijafohe.
Emke is ziek en gaat daarom niet mee. We kunnen het dus weer met twee auto’s af
vandaag. De finishauto parkeren we op het, voor het stallen van voertuigen
ingerichte, plein achter de supermarkt in Ureterp. Nadat tassen, stokken en
schoenen van de finish- in de startauto zijn overgepakt rijdt Hotze ons naar de
Dominee Ten Catewei nabij Hoornsterzwaag, waar we, eer van start te gaan, de
start van de laatste etappe met koffie en koek zullen vieren.
De plek waar Hotze zijn auto parkeert is ongeveer 50 meter
verwijderd van het pad waar we een half jaar geleden (linksaf) liepen. We
kunnen de stoeterij, in het wandelverslag van 25 mei jl. als “iets te protserig
woonhuis” benoemd, zien staan.
 |
| Net even een plekje om de auto te parkeren. O ja; de jas moet goed dicht vandaag |
Wykein
De startauto is geparkeerd op de splitsing tussen de Dominee
Ten Catewei en het zandpad genaamd “Wykein”. In de Friese taal is “Wykein” voor
tweeërlei uitleg vatbaar. Wat hier met wykein wordt bedoeld, is dat dit pad het
uiteinde vormt van de vele zijvaarten die,
met de ontvening van dit gebied als doel, zijn gegraven. Maar goed, voor wie
het woord “wykein” wil uitleggen als weekeinde wordt dit ook geaccepteerd; het
is vandaag per slot van rekening zondag.
 |
| De plassen op het pad zijn vaak "pad-breed" |
Sinterklaas is ook in dit gedeelte van Fryslân geweest,
getuige een aantal cadeautjes dat in de bomen langs het Wykein hangt. Zijn de
pakjes voor ons bedoeld? Moeten wij ze van de takken van de boom rukken en
openen? Nee!!! We laten ze hangen. Wij, Grousters, geloven niet in sinterklaas.
Maar we vinden het wel een leuk gezicht.
 |
| De pakjes hangen in de boom. Niet echt iets voor sinterklaas om er zo onzorgvuldig mee om te gaan |
We wandelen over het brede zandpad. De afgelopen dagen
hebben we gelukkig niet veel regen gehad. Het pad is best te doen al staan er
hier en daar wel grote plassen op het parcours waar we met een grote boog
omheen moeten. Er staat een harde wind, maar die hebben op dit deel van de route
in de rug, dus ondervinden we er niet zoveel hinder van. Ondanks de voorspelling
van het KNMI dat het bewolkt en donker weer zou zijn, kiept er een waterig
zonnetje door het flinterdunne wolkendek. Een zonnetje erbij maakt het wandelen
een stuk aangenamer. We hebben geluk dat ‘ie schijnt.
 |
| .... het Wykein is goed te doen |
Tramlijn
Drachten-Oosterwolde
Als we de eenentwintigste wijk gepasseerd zijn, eindigt het
“Wykein” en wandelen we weer op asfalt. Langs deze weg reed in vroeger jaren de
tram van Drachten naar Oosterwolde. De baan is nu nog te herkennen aan de
boswal langs de weg waar ruiters en mountainbikers tegenwoordig nog dankbaar
gebruik van maken. In het begin van de zestiger jaren van de vorige eeuw werd
de lijn ontmanteld. Maar iets verderop staat bij een particulier nog een locomotief
op schaal op het erf. Kunnen we ons er toch nog een voorstelling van maken hoe
het er vroeger uitgezien moet hebben.
 |
| Een zacht zonnetje en wind in de rug. Heerlijk wandelweer eigenlijk |
Net voor Donkerbroek slaan we linksaf de Moskoureed in. In
deze streek van Fryslân vind je veel wegen en buurtschappen met een Russische
naam, zoals bijvoorbeeld Moskou en Petersburg. Ten tijde van de grote armoede
eind achttiende eeuw werden namen gebruikt die verwijzen naar een socialistisch
ideaal; Rusland.
Ten noorden langs de Opperhaudmare ligt het buurtschap
Klein Groningen. Dit buurtschap heeft zijn naam te danken aan Groningse
turfstekers die zich hier hebben gevestigd. Klein Groningen (in het Frysk:
“Lyts Grins”) is bekend om de eerste verkeers-trajectcontrole van Nederland. De
drukke verkeersader N381, plaatselijk bekend onder de naam Opperhaudmare,
snijdt het gehucht doormidden. Inmiddels is er een nieuwe N381 aangelegd die
niet meer door Klein Groningen loopt. De aanwonenden van de N381, waarvan de
huisjes vaak pal langs de weg staan, zullen het heel rustig gaan krijgen.
 |
| Opsterlandse Compagnonsvaart bij Petersburg |
Tussen Moskou en
Petersburg
Aan het einde van de Moskoureed komen we in Petersburg. We
steken hier de Opsterlandse Compagnonsvaart over. Als we bij de oude N381 aankomen
zien we de effecten van de aanleg van het nieuwe tracé. Er is geen enkele auto
te bekennen en de weg naar Donkerbroek is met hekken afgesloten. Alle verkeer
wordt nu via de nieuwe N381 geleid.
Nadat we de weg naar Haulerwijk zijn overgestoken duiken we
het bos in. Dit pad zal ons uiteindelijk naar de open vlakte van de Duurswouder
heide voeren. Maar nu de bosschages beschutting geven en ze het uitzicht
wegnemen ontstaat er de plotselinge behoefte tot het hebben van een plaspauze.
Al wandelend wordt de groep steeds kleiner tot Jan in zijn eentje nog op het
pad loopt. Maar al gauw is de wandelploeg weer compleet en kunnen we weer
verder.
 |
| De wandelploeg is weer compleet. De fotograaf volgt........ |
We kijken uit naar een bankje, want het wordt tijd om een
broodje te nuttigen, maar waar we ook kijken: geen bankje. Dat hebben we nou
altijd. Als je geen bankje hoeft struikel je erover, maar als je even wilt
zitten dan zijn ze in geen velden en wegen te bekennen. Gelukkig vinden we aan
de rand van de heide, op de plek waar het pad over de heide gaat, een bank. De
koffie komt voor het licht en de broodjes worden met smaak en in tempo
verorberd. We moeten niet te lang zitten. Daarvoor is de temperatuur aan de
frisse kant.
 |
| Het rechtdoor-pad op de heide |
 |
| Het is rustig op de hei. Hier en daar een paar wandelaars |
Duurswouder Heide
Na het voedzame intermezzo steken we weer van wal. De heide
is leeg. In de verte zien we een paar wandelaars. Er waait een straffe wind
over de open vlakte. Gelukkig hebben we wind mee. Als we de heide verlaten en langs de bosrand lopen hebben we een stukje
route met zijwind. Het is maar goed dat we niet op de fiets zijn, we zouden van
het pad af waaien. De heide loopt in dit deel uit in een soort van taartpunt.
De trechtervormige bomenrijen vormen een windtunnel waarin de luchtdruk
toeneemt. Het waait hier echt snoeihard. De hoge bomen zwiepen vervaarlijk heen
en weer. En de harde wind maakt het er ook niet warmer op. Maar dat zal de attente
lezer onder u als een understatement herkennen.
 |
| Statige beukensingels in de buurt van "De Stripe" |
Pony’s en ezels
We laten de vlakte achter ons en komen weer in de
beschutting van het kalende bos. Het pad is bezaaid met een dikke laag
bladeren. Hier en daar heeft de wind een willekeurige boom doen laten omwaaien.
Het valt ons op dat er nogal wat stormschade in dit bos zit. Dat was ons in
eerdere bossen nog niet zo opgevallen. Misschien is de eerder genoemde trechter
hier wel verantwoordelijk voor. We wandelen door lange fraaie rechte
beukensingels. Uiteindelijk bereiken we weer de verharde weg. We zijn op de
Stripe. Een buurtschap tussen Wijnjewoude en Bakkeveen. We steken de weg over
en slaan een asfaltweggetje in dat parallel loopt aan het kleine bungalowparkje
met gelijke naam. Langs de weg staan pony’s te grazen. De manen van de
lilliputter-paarden fladderen in de harde wind. Enige groepsleden kunnen de
verleiding niet weerstaan om het vee met vers geplukt gras te voeden. Hoewel
deze acties het tempo aanzienlijk vertragen waarderen de dieren de geste
zichtbaar. Uitgelaten galopperen ze de wandelaars vooruit. Even verderop staan
een paar ezels. En ach, waarom die beesten ook niet wat aandacht en gras geven.
 |
| "Nee, de baas heeft geen voer....." |
 |
| Ezels |
We laten de kampjes weiland achter ons en wandelen het bos
weer in. Bij een vijverpartij, midden in het bos, houden we even halt. We staan
aan de oever van de Freulevijver. De oorsprong van deze waterpartij is een
dijkdoorbraak van het Koningdiep, een kleine rivier die op enkele honderden
meters ten noorden van de vijver stroomt.
De bossen rond de vijver zijn
omstreeks 1880 aangelegd door de toenmalige eigenaren van het terrein, de
adellijke familie Lycklama à Nijeholt. Het bos werd gebruikt als productiebos
en als privépark voor de familie. Jonkvrouw Eritia Lycklama à Nijeholt liet de
waterpartij rond 1900 vergroten. Op de oever werden een theekoepel en een
botenhuis gebouwd, zodat er gepicknickt en gevaren kon worden. Deze gebouwtjes
zijn natuurlijk al lang verleden tijd. Wat nog rest is een min of meer
natuurlijk prieeltje op de plek waar vroeger de theekoepel stond. We houden er
even halt en de nodige plaatsjes worden geschoten.
 |
| De vijver van Jonkvrouw Eritia Lycklama à Nijeholt - De Freulevijver |
En weer gaan we verder. Op het bruggetje over het Koningsdiep,
in de volksmond “Alddjip” genoemd, wordt nog een aantal groepsfoto’s gemaakt.
In deze vallei heeft de wind weer de ruimte. De gevoelstemperatuur daalt meteen
weer een paar graden.
 |
| Er staat veel wind op het bruggetje over het "Alddjip" |
Na ongeveer 500 meter komen we weer op de verharde weg. Dit
weggetje heet “De Mersken”. De route in het boekje slaat hier linksaf. Via via
hebben Jan en Foekje te horen gekregen dat het boerenpad iets verderop, door de
overvloedige regen van de afgelopen dagen vrijwel onbegaanbaar is geworden.
Daarom kiezen we ervoor om rechtsaf te gaan en via een alternatieve route onze
weg te vervolgen. De keuze voor deze omleiding was daags ervoor al genomen. Via
deze “by-pass” komen we langs het huis van Foekje haar broer en schoonzus.
Foekje heeft geregeld dat we daar een stop kunnen maken. En inderdaad; bij
aankomst staat de koffie met appelgebak al klaar. Een beetje slagroom op de
appeltaart? Ja, graag.
 |
| De koffie en appelgebak zit achter de knopen. Nu nog een paar kilometer tegen de wind in |
Jukebox
In de woonkamer staat een jukebox. Dat brengt herinneringen
naar boven. Gelukkig hoeven er geen kwartjes in de ‘Seeburg’ zodat even later
de door Hotze en Tineke zelf gekozen muziek door de kamer schalt. Na te zijn
opgewarmd en het tweede bakje troost in te hebben genomen maken we aanstalten
onze weg te vervolgen. Het is nog ongeveer 2 kilometer naar de finish. We nemen
afscheid en stappen het langs de Binnenwei gelegen fietspad op. We hebben de
wind schuin tegen. Doordat we eventjes binnen hebben gezeten voelt het nu koud
aan. Gelukkig houdt de bebouwing langs de weg ons een beetje in de luwte. Dat
scheelt maar weer.
De finishauto staat gelukkig nog op zijn plaats. Snel worden
de tassen in de achterbak gegooid en stappen we in. Langzaam rijden we via een
alternatieve route naar de rode Focus die ook nog steeds op de plek staat waar
we hem vanochtend hebben achtergelaten.
Je realiseert het je misschien niet zo gauw, maar de beide
auto’s hebben de afgelopen jaren op heel wat parkeerspots gestaan. Soms met wat
meer ruimte, maar soms ook op een klein stukje grond. Tot nu toe is er tijdens
onze wandelingen gelukkig nog nooit schade aan de auto’s toegebracht.
Stamppotbuffet
Omdat dit onze laatste wandeletappe van het Friese Woudenpad is, hebben we van tevoren afgesproken om, als afsluiting, een stamppotbuffet te
organiseren. En om tegelijkertijd Hein zijn nieuwe huis in te wijden, hebben we
besloten de eterij bij hem thuis te houden. Tineke en Jan zorgen voor de
stamppotten. Hein zorgt voor de borden en bestek.
Om zes uur avonds staan er drie stamppotten op tafel:
boerenkool, hutspot en rauwe andijvie. De tijdens de wandeling gesoupeerde
calorieën worden in rap tempo aangevuld. Herinneringen van zowel het Pieterpad
als het Friese Woudenpad worden gedeeld. Een stevige Tripel Karmeliet maakt de
verhalen sterker en completeert het geheel.
Slot
Alweer hebben we er een route opzitten. Maar hoe nu
verder….. Het plan is om in 2016 de in Duitsland gelegen “Hermannsweg” te gaan
wandelen. Deze rond 160 kilometer lange wandelroute door het Teutoburger Wald
voert van Reine naar het Velmerslot in de buurt van Horn-Bad Meinberg. Volgens
kenners is dit een van de mooiste wandelpaden in Duitsland. Wij gaan het zien.
Wellicht publiceren we, om belangstellenden van onze
wandelperikelen op de hoogte te houden, onze belevenissen weer via een weblog.
Dankwoord
Tot slot willen wij: Hotze, Tineke, Hein, Foekje en Jan de
lezers bedanken voor hun interesse en voor de soms bemoedigende en
aanmoedigende woorden. We vinden het leuk dat jullie onze belevenissen volgen.
Oan’t sjen!
Alle foto's van het Friese Woudenpad zijn via de volgende link te bewonderen: Alle foto's van het Friese Woudenpad 2015
