Bielefeld - Oerlinghausen (17K)

Jan zet meteen na het wakker worden een kan koffie en een kan theewater. Vervolgens genieten diegenen die voor een hotelovernachting hebben gekozen van een heerlijk uitgebreid ontbijt. Als Jan en Foekje bij de finishplaats arriveren staan Hotze, Tineke en Hein al te wachten. In Oerlinghausen parkeren we op een parkeerterreintje vlakbij een natuurvriendenhuis. Jan en Foekje stappen in de rode Ford en we rijden met z’n allen terug naar de start op het parkeerterrein bij het Mercurehotel in Bielefeld. Daar is het eerst tijd voor koffie en koek met een prachtig uitzicht over een deel van de stad Bielefeld. Voor wie ze nog niet droeg; de wandelschoenen worden weer aangetrokken en stevig geveterd.

Een mooi uitzicht voor bij een kopje koffie

We gaan op pad. Allereerst lopen we langs het grauwe en grijze hotel. Vroeger stond op dezelfde plaats een prachtig jachtslot, maar dat is in de oorlog platgebombardeerd. De omgeving rondom was en is nog steeds prachtig met statige huizen. We beginnen de tocht met een sterke afdaling naar het centrum van Bielefeld. Als we onder een viaduct doorlopen, rijdt er op dat moment een goederentrein overheen. Wat een lawaai.

De torens van de grote kerk in Bielefeld

Langs het parcours door de stad staan mooie gebouwen. Zo komen we langs het stadsgymnasium en de kerk met de twee spitse torens. Na een oversteek over een drukke weg klimmen we richting de burcht Ravensburg. En het is een klimmetje van de eerste categorie; een echt kuitenbijtertje. Op de weg die naar de burcht leidt staat een auto met een woord op de kentekenplaat waar Hotze en Jan wel oren naar hebben. En ook het gewenste aantal klopt precies. 

.....ook het gewenste aantal klopt precies

We aanschouwen de burcht van de buitenkant. Immers we hebben geen tijd om lang te dralen. Het wordt vandaag weer een warme dag en de wandeling is berekend op dik zeventien kilometers.

Het eerstvolgende stuk van de route is zonder al teveel hoogteverschillen. We komen veel fietsers, joggers en mensen die hun honden uitlaten tegen. Honden zijn leuk maar een nadeel kan zijn, dat er stront kan liggen. En helaas…….. Foekje trapt in zo’n kakje. Jammer!!

Iets verderop lopen we langs een sokkel waar, zo lijkt het, een standbeeld is afgesloopt. Gelukkig is Hein bereid om als remplaçant te fungeren. Achteraf blijkt het hier niet te gaan om een lege sokkel, maar om een markeringssteen in het landschap. 

Eigenlijk best wel een tegenvallend standbeeld; bovendien het beweegt....

De eerste stop is een broodjesstop. Foekje slaat deze stop over. Het ontbijt was zo copieus dat er nog geen nieuwe brandstof dient te worden ingenomen. We wandelen langs de Bismarckturm die ook wel ‘IJzeren Anton’ wordt genoemd. Het is een 9,5 meter hoge ijzeren uitkijktoren die in 1895 is gebouwd. Natuurlijk willen we met z’n allen even naar boven. Op het platform trakteert Hein op stroopwafels. Die van Foekje mag er zijn, het blijkt een dubbele stroopwafel te zijn. De wafels zijn door een dikke laag stroop aan elkaar geplakt. Onder het motto “wie wat bewaart heeft wat” eet Foekje een helft op en bewaart de andere helft. Voor slechtere tijden zullen we maar zeggen.

1895; Bismrackturm

De tweede stop is een koffiestop op een bankje met een prachtig uitzicht. Jan en Hein hebben daarvoor wel eerst de zware massieve bank op z’n plaats teruggezet. Hotze en Jan speculeren over het stevige autogeraas wat wel hoorbaar is, maar waarvoor visueel geen ondersteunende verklaring voor te geven is. We zouden hier uren kunnen zitten, maar dat zit er vandaag helaas even niet in.

Meteen na de koffie gaat de tocht via een lange trap naar beneden. Foekje heeft last van opstartproblemen waardoor ze, als het ware verstijfd, naar beneden komt lopen. “GEEN FOTO’s”, bijt ze de fotograaf van dienst toe. Jan doet dat stiekem wel en terugkijkend lijkt het of er een oude vrouw naar beneden strompelt…. Het is een gelukje te noemen dat Foekje haar spierpijn er snel weer uitloopt. 

Het pad is zooo steil dat het verboden is om met de fiets te trap af te rijden

De hoge temperatuur vraagt van ons. Omdat we significant meer zweten, moet er natuurlijk meer worden gedronken. Ook ons uithoudingsvermogen heeft onder de warmte te lijden.

Onze derde stop is een thee-stop onder een boom op een kruising. We zien fietsers, wandelaars en ruiters met paarden. Een prachtig pauzeplaatsje. Onder de bomen waait een koel windje. De spieren kunnen nu even afkoelen.

Een paar kilometer verder, als we een dal in wandelen zien we het dorpje Oerlinghausen al op de heuvelwand liggen. Het pad gaat nu nog neerwaarts, maar als we Oerlinghausen bereiken moet er weer stevig worden geklommen. De weggetjes in het dorp zijn vele percentages hoog en ook moeten we een lange trap nemen om boven te geraken. Achter de oude Joodse begraafplaats pauzeren we kort. Op het groene veldje staat een heerlijke zit/ligbank met een geweldig mooi uitzicht. Zo’n bank zouden we in Grou aan It Roer ook wel willen hebben. Omdat we een moment kunnen zitten, is de druk even van de spieren.

Je zult hier maar wonen. Dat wil toch niemand?

We zijn er nog niet. Na dit korte intermezzo stappen we weer op. De weg gaat nog steeds cresendo omhoog. We lopen langs de ‘Kumsttonne’, de resten van een windmolen, en passeren ook de resten van een kapel en een soort mausoleum voor gevallenen uit WO I.

Een fietser vraagt ons of we een rol duck tape willen overhandigen aan een jonge wandelaar met een geel t-shirt. De jongeman is het rolletje tape en zijn zonnebril verloren en is er nu naarstig naar op zoek; zodoende lopen we hem tegemoet. De backpacker is blij met de tape, maar had liever gezien dat we zijn bril hadden gevonden… Helaas moeten we hem daarin teleurstellen.

Het mausoleum voor gevallenen uit WO I

We moeten, om bij de finishauto uit te komen, de gebaande Hermannsweg verlaten en buigen af van de route. Het gaat nu alleen nog maar naar beneden. Via een donker bos en een steil aflopend bladerenpad komen we weer bij het natuurvriendenhuis en uiteindelijk de finishauto uit. Tineke moet nog even een plasje plegen en gaat daarbij met haar bips in de brandnetels zitten. Ze is druk in de weer met Brede Weegbreebladeren om de jeuk te minimaliseren. Hotze wil zijn wandelstok achter in de auto leggen, maar door de vele bagage lukt hem dat niet. “Myn stok koe wol groeid wêze”, stelt hij vast. Maar uiteindelijk lukt het hem toch.

Hotze stapt in de auto. De passagiersstoel voorin is bij de finishauto altijd zijn plek. Hij trekt het portier dicht. Dan schreeuwt Foekje het plotseling uit van de pijn. Ze heeft de vinger tussen de deur gekregen. Hoewel pijnlijk, valt de schade achteraf gelukkig mee. De pijnlijkheid verdwijnt gaandeweg de tijd.

------------------

Toen we vanochtend met de startauto terug naar Bielefeld reden, is het Tineke opgevallen dat er op de kruising in Oerlinghausen een restaurant zit. Hebben ze daar ook schnitzels? Bij navraag blijkt dit het geval te zijn en even later zitten we op het kleine terras voor het eveneens kleine restaurant aan vier dikke bier (Hein zal rijden, dus die drinkt een frisje) en worden korte tijd later heerlijke lappen vlees in de vorm van schnitzels geserveerd. Voor het restaurantje, annex “Bundeskegelbahn” staat een knots van een kastanjeboom. Zou de naam van het restaurant hieraan zijn ontleend? (Unter den Kastanien).

Bij terugkeer bij het hotel in Bielefeld, worden de nodige spullen van de ene in de andere auto overgeladen. Hein, Foekje en Jan gaan terug naar Grou; Hotze en Tineke blijven nog een dagje langer op camping “Auf den Johannisberg”.

Wat moeten we er nog aan toevoegen. Vandaag was het alweer een mooie tocht.

Veel meer foto's van deze prachtige wandeltocht krijg je door deze LINK aan te klikken.

Halle Wfl - Bielefeld (18K)

Allereerst dient te worden verteld dat we vandaag, na een onderbreking van circa anderhalf jaar, de route van de Hermannsweg weer oppakken. Door vakanties en slecht weer tijdens wel geplande weekenden zijn de etappes van de Hermannsweg steeds op de lange baan geschoven, maar we willen de tocht toch echt tot een goed einde brengen. Vandaag wordt daarom de eerste van het viertal resterende etappes.

Voor Jan en Foekje is het vroeg reveille, om 05:00 uur gaat de wekker. Een klein uurtje later wordt Grou verlaten en koers gezet naar Bielefeld. Het is gelukkig niet druk op de weg. Mistflarden liggen over de weilanden; mooi om te rijden. Hotze, Tineke en Hein hoeven iets minder vroeg op te staan. Zij staan al op een camping onder de rook van Bielefeld. We hebben afgesproken dat we elkaar bij de finishplaats van vandaag zullen ontmoeten.

Op de parkeerplaats van Mercure Hotel Bielefeld staan ze om negen uur op de auto uit Fryslân te wachten.  Ter plekke drinken we er Tineke haar lekkere koffie en eten er dunne amandelkoekjes bij. Dan rijden we naar de start in Halle. Om 10.00 uur zijn we weer aan de wandel. Het weer lijkt prima, dus Hermannsweg, here we come!

We zijn nog maar net onderweg; dan is er alweer een zitje

De temperatuur is prima, maar helaas is de luchtvochtigheid wel erg hoog, zeker zo’n 85%. Dat betekent veel zweten. En omdat het een beetje heiig is, is het zicht niet helemaal honderd procent en missen we op sommige plaatsen, waar vergezichten zijn aangegeven, datgene wat ons is voorgespiegeld. De etappe van vandaag bevat veel klimwerk en, helaas voor Tineke, ook veel afdalen. Om Hein te citeren: de stijgingspercentages zijn als de percentages in de sterke drank.

We lopen heel veel door bossen. Op onze weg komen we langs o.a. een standbeeld van Walther von der Vogelweide. (±1170 - ± 1230); een Middeleeuwse minnezanger en dichter. Er zijn veel gedichten van hem overgeleverd, maar er is weinig bekend over zijn leven en muziek. Er zijn van zijn liederen niet veel melodieën in herinnering gebleven, vaak alleen de tekst. Er zijn slechts  drie gedichten waar ook de muziek van bekend is en het ‘Palästinalied’  is daarvan veruit de bekendste.

Mooie wandelpaden

Na ± 5 km hebben we een koffiestop met broodjes.  We vinden een picknickbankje onder een boom. Jammer dat er in de buurt iemand bezig is om bospercelen met jonge aanplant met een lawaaiige bosmaaier van onkruid te ontdoen. Dat verstoort de rust behoorlijk, net als de betrekkelijk vele wandelaars en moutainbikers die vandaag van de route gebruik maken dat doen.

.... met zo nu en dan verre vergezichten

Onderweg zijn er verre vergezichten, maar ook leuke bouwwerken waar men rondom bankjes heeft geplaatst. Op zon- en feestdagen zijn sommige van deze bouwsels open voor de verkoop van hapjes en drankjes. Helaas, wij wandelen nu net op zaterdag. Bovendien; we moeten door!

Op een mooi plekje hebben we een theepauze. Foekje trakteert op blokjes kaas, die gretig aftrek vinden. Tineke gooit per ongeluk haar thee om, maar gelukkig zit er in de theekan van Jan en Foekje nog een klein bakje. Onderweg lopen we langs twee televisietorens; even kijken of er nog wat meer te klimmen valt. De “torenwachter” verkoopt ijsjes. Het is warm en we hebben daar wel zin in. Omdat het buiten iets te warm is snoepen we binnen van het heerlijke frisse ijs. Als we het ijsje op hebben, beklimmen de drie heren de kleine en oudere toren (van de twee). Als ze boven zijn gearriveerd spreekt Hotze de historische woorden: “eenhonderdzeventien”. Hij heeft onderweg het aantal treden geteld, zo blijkt.

De rechter toren is de "oude" toren met 117 treden

Tineke en Foekje blijven beneden wachten waar de beheerder hen enthousiast vertelt van de geschiedenis van de torens en de omgeving. Zo heeft er rond 1900 een prachtig jachtslot gestaan, maar doordat er naar deze hoogte geen water meer kon worden aangevoerd is het gebouw verlaten, vervolgens ingestort en uiteindelijk helemaal verdwenen. 

Na deze korte doch evenwel plezante onderbreking zetten we de tocht voort. Vanuit het niets belanden we in een dierenpark: het dierenpark Olderdissen. Op een oppervlakte van 16 hectare verblijven zo’n 450 dieren. We lopen langs beverratten, Oehoe’s, herten,  sneeuwuilen, ezels en veel meer. Het park is duidelijk een gezinsattractie voor inwoners uit Bielefeld want het is er druk met gezinnen met kinderen. Natuurlijk zijn er ook speeltoestellen, kun je er op een terras zitten en rijdt er een treintje dat je van en naar het centrum van de stad brengt. We wandelen het park door en bereiken na een kilometer onze finishauto.

Gelukkig waren er meer ezels.....

In het Mercure Hotel Bielefeld hebben Jan en Foekje hun overnachting geboekt.

Foekje kiest ervoor om niet mee te rijden naar de startauto. Jan rijdt de buren inclusief Hein naar hun auto. Vandaaruit rijden zij naar de camping en Jan gaat terug naar het hotel. Foekje heeft meteen nadat ze heeft ingecheckt het bad vol laten lopen en komt daar pas uit als Jan arriveert. Heerlijk voor de spieren, oppert ze. Ook Jan duikt nog even in bad.

De oude bus stond voor het hotel geparkeerd

We hebben afgesproken op de camping een hapje te eten. Tineke heeft thuis pastasaus gemaakt die Jan vanochtend van de vriezer in de koelbox in de auto heeft gezet. De camping “Auf den Johannisberg” is niet moeilijk te vinden. Hein haalt Jan en Foekje bij de ingang van de camping op. Tineke warmt de meegebrachte saus op en dan eten we voor de caravan ons bordje ‘vlinders’. Helaas beschikt het Kipje niet over diepe borden hetgeen Hotze, maar met name Jan duur komt te staan. Omdat Jan zijn bord schuin houdt loopt de saus van zijn bord. Het voorpand van zijn shirt is ineens van kleur veranderd: rood. Tineke aarzelt niet en haalt het shirt direct door een sopje; Jan in een ontbloot bovenlijf achterlatend. Maar voordat Jan weer naar het hotel terugkeert is het shirt schoon en kan hij het weer aantrekken. Foekje verslikt zich in een paar maiskorrels en beleeft enkele benauwde ogenblikken. Tineke schrikt van Hotze die tot haar verbazing niet uit de caravan komt, maar achter haar staat. Kortom het is weer een hele gezellige en smakelijke maaltijd.

Hotze en Hein lopen met ons mee naar de auto en hopen onderweg een vuilniscontainer te vinden. Helaas, beide mannen komen onverrichterzake met het afvalzakje weer bij het “Kipje” terug. Jan en Foekje nemen in het hotel nog een lekker biertje en drinken die in de lounge op. Ze verwonderen zich over de grote hoeveelheid gasten er aanwezig is.

We kunnen terugkijken op een hele geslaagde wandeldag.

Wil je meer foto's van onze "Hermannsweg" wilt zien klik dan op deze LINK.

GFP (10) Offenwier – Nes

Afstand: 17 kilometer

Terrein: Verharde, lees geasfalteerde, paden behoudens een kilometer ‘off road’. Mooier dan het lopen op asfalt, maar door de vele steekmuggen geen doorslaand succes.
Het weer: Mooi zonnig weer met temperaturen rond 21 graden.

Wat er tijdens de tocht gebeurde

Dit weekend stond als wandelweekend in Duitsland gepland, maar het weer was spelbreker. Onze Oosterburen kregen zoveel regen dat het lopen niet leuk meer zou zijn. Dan de hotelreservering maar weer annuleren (2^de keer) en kijken wat het weer in Friesland zou doen. Nou, deze zondag was het prachtig wandelweer, een genot om te lopen.

Na Tineke haar lekkere koffie en een stukje Akkrumer brok lopen we de Griene Dyk op. Aan onze rechterhand hebben en houden we water tot aan de brug van Ald Skou. Eerst de Trije Pôlen, dan de Potten, vervolgens de Snitser Mar en uiteindelijk het druk bevaren PM-kanaal, hier Nije Wjittering genoemd.

We hebben er weer prachtig weer bij

Er zijn veel wandelaars en fietsers actief, waardoor het soms uitkijken geblazen is. Hotze loopt midden op het pad wat hem op een reprimande komt te staan. ‘Keep Out’ wordt hem toegeschreeuwd. Volgens een informatiebord passeren we ook it Galgelân, een plaats in de 14^de eeuw de galg van Wymbritserardeel  stond waar misdadigers opgehangen ten toon werden gesteld. Maar gelukkig is er niets te zien, wel gek dat je nu door zo’n gebied loopt…..

Op de Potten zijn waterskiërs bezig met hun rondje. Niet iedereen heeft dit goed in de macht, wat tot hilarische taferelen leidt. We passeren het J.S. Gerbrandy gemaal. Dit gemaal is genoemd naar de ARP – politicus Pieter Sjoerds Gerbrandy. Hij werd in 1885 geboren in Goënga en was minister-president van Nederland tijdens WO-II.
Op weg naar it Tersoalster Syl treffen we een man met een stabij waar Foekje mee aan de praat raakt. De rest van de groep loopt door en besluit op een picknickbankje aan de Snitser Mar koffie en broodjes te nuttigen. Foekje kan dan zo aanschuiven. 

Een bakkie troost met een geweldig mooi uitzicht

Iets verderop worden bij het sluisje net bootjes geschut. Er is geen sluiswachter, dus de mensen moeten zichzelf redden. Foekje helpt een handje door een rinket open te draaien. Het water stroomt zo de sluis binnen. De mannen denken dat ze direct de sluisdeuren kunnen openen en trekken uit volle macht. Tja, het water blijkt toch sterker J.

Foekje draait het rinket van de sluisdeur omhoog

Bij de camping verderop, daar waar het pontje naar Terherne vaart, kunnen we koffie krijgen en wellicht een ijsje, maar we gaan door; immers, we hebben net koffie gehad. We krijgen nu een lang stuk van ongeveer 3 kilometer langs het druk bevaren PM kanaal. Het is bijzonder druk op het water en het lijkt een sport om elkaar in te halen. Ook op de wal vinden mensen vertier, ze staan met de camper of gewoon met de auto langs het water de drukte te aanschouwen.

Bij Ald Skou houden we weer een kleine pauze. We zitten op een picknickbank recht tegenover Hotel Restaurant Ald Skou op een kruispunt van waterwegen. Sommige boten zijn juweeltjes, sommige mooi en sommige ronduit lelijk.

Koetje boeoeoeoe......

Dan beklimmen we de trap en steken de brug over. Tineke moet zich beheersen om niet te spuwen op de onder ons langs varende boten J.  Het is overal druk en ook bij Akkrum moeten we voor de brug wachten. Hier zwaait de brugwachter nog met een klompje. Links ligt Coopersburg en daar gaat de route door het park.

Coopersburg

Coopersburg is een monumentaal pand dat Folkert Kuipers in 1900 heeft laten bouwen voor de huisvesting van “behoeftige” ouderen. Folkert Kuipers werd in 1843 geboren in Akkrum en emigreerde later naar Amerika. Hij werd daar een succesvol zakenman en had medelijden met hoe de oudere mensen in zijn geboorteplaats moesten leven. Architect van Coopersburg is Folkert Hoekstra uit Akkrum. Het middengedeelte van Coopersburg heeft twee woningen en een regentenkamer en aan weerszijden bevinden zich 10 woningen. De stichting Coopersburg is opgehouden te bestaan en heeft de woningstichting het beheer overgenomen. De woningen zijn grondig gerenoveerd en worden verhuurd aan zowel jong als oud. In de tuin staat ook een mausoleum van het echtpaar Kuipers, door hun dankbare kinderen opgericht. Dit bijzondere mausoleum is ontworpen in Art Nouveau-stijl door de beeldhouwer Johann Hinrich Schröder in 1906.

Verder door Akkrum lopend, komen we niet voorbij de snackbar met terras. De bestelling is vijf keer een milkshake. HEERLIJK!

Dan is het nog maar ‘in hoannetrêd’ naar de auto. Hè, zijn we er nu al? Het lijkt dat we vandaag niet zoveel kilometers hebben gelopen. Het ging allemaal zo soepel. Achteraf bezien hadden we vandaag wel wat meer kilometers kunnen wandelen….. We stappen de finishauto en rijden terug naar Offenwier.

Teruggekomen op het Roer nemen we op het terras van nummer 7 nog een lekker biertje (de enige echte Karmeliet). Een fijne afsluiting van een prachtige wandeldag.

Vertrek uit Grou: 9.00 uur
Start Wandeltocht: 09:45 uur
Finish wandeltocht: 15.30 uur

Alle foto's van deze wandeltocht kun je bekijken door op deze LINK te klikken.