De Hoeve - Driewegsluis (17 kilometer)

Net na negen uur rijden we het dorp Grou uit op weg naar de finishplaats van de wandeling van vandaag. Omdat het Friese Woudenpad nooit ver van huis is is de afstand ernaartoe maar een ‘hoannetrêd’. Omdat de startplaats straks midden in het gehucht De Hoeve is, drinken we onze koffie op het parkeerterrein van de finishplaats met open zicht op de waterrijke omgeving.

In De Hoeve zetten we de startauto op bijna dezelfde parkeerplek waar we vorige week de finishauto hadden staan. Diegenen die nog geen wandelschoenen aan hebben zorgen er onmiddellijk voor dat ze het onmisbare schoeisel om de steeds ouder wordende voeten krijgen. Opgemerkt moet worden dat de jongste voeten van de formatie wandeburen vandaag niet aanwezig zijn. Zakelijke verplichtingen eisen dat deze voeten vandaag ergens anders hun meters maken.

Off-road

Meteen na het dorpje gaan we off-road en is er voor de dames gelegenheid om te toiletteren; twee kopjes koffie op de vroege ochtend is misschien ook wel wat te veel van het goede! Bij een boerderij beginnen tientallen schapen, als ze ons ontwaren, te blaten. Jammer genoeg zijn het allemaal ooien zonder lammetjes. En daar hadden we ons nou zo op verheugd.

Off-road paadje

Na twee kilometer te hebben gewandeld slaan we voor het riviertje de Linde linksaf het fietspad op. Het is vandaag deze rivier die we volgen. Een fijne bijkomstigheid is dat de route vandaag in westelijke richting gaat. De wind, die soms vrij stevig en frisjes is, komt uit het oosten, dus die houden we mooi in onze rug. Het is een mooi pad. De zon, die zich zo nu en dan door wat wolkjes laat verstoppen, kleurt de omgeving. Tineke, die vandaag haar grote fototoestel heeft meegenomen fotografeert er op los. Zij volgt het drietal soms op grote afstand. Jan doet qua aantal foto's niet echt voor haar onder. Hij schiet zoveel foto’s dat hij onderweg al wandelend zijn opslagkaartje iets moet opschonen.

Lindevalei

De Linde is een riviertje dat in de buurt van Tronde (Elsloo) ontspringt en destijds bij Kuinre uitmondde in de Zuiderzee. Vanwege de lage ligging trad de rivier in natte perioden vaak buiten zijn oevers, tot ongenoegen van de grondeigenaren. Toen de middenstand van Noordwolde klaagde dat vrachtschepen het dorp niet meer konden bereiken, werd besloten de Linde te kanaliseren. Dit gebeurde in de jaren 1922 tot 1927. De Linde werd ‘verlost’ van haar vele kronkelingen. Gelukkig zijn er nog veel van deze oude meanders in het reservaat terug te vinden.

Wandelen langs de Linde

Plotseling slaat het pad weer linksaf. We verlaten de Linde. Het eerste deel van deze deviatie is nat en modderig en op sommige plekken voorzien van plankieren die ons er voor behoeden dat we al te veel drek aan de schoenen krijgen. Dat zou met name voor Tineke en Foekje, die beiden nieuwe wandelschoenen dragen, wel heel er jammer zijn.

Gelukkig wordt het pad gaandeweg droger. We lopen om een gebied met petgaten heen die door de jaren heen begroeid zijn geraakt met bomen en struiken. Jan oppert dat het slecht gesteld is met de natuur; we zien alleen maar treurwilgen, pijnbomen en kreupelhout.

Een eng brugje; leuningen ontbreken

Dat het afgelopen nacht nog gevroren heeft, bewijzen de ijskristallen op de nog in de schaduw staande planten. Hier en daar zijn witte plekken op de grond te bespeuren.

IJskristallen in het groen

Eén fietser

Na de anomalie komen we weer bij de Linde uit en zetten we onze route via het fietspad langs het riviertje voort. Het is er rustig. Slechts eenmaal moeten we ruimte maken voor een passerende fietser. We veronderstellen dat het hier in de zomer aanmerkelijk drukker moet zijn, maar gelukkig is het vandaag iets kouder wat de gemiddeld bejaarde fietser niet uitnodigt om de e-bike uit de schuur te rijden.

Op een uit-de-winds picknickbankje drinken we koffie en eten we van onze  proviand. Voor de beide dames wordt het meegebrachte plaid uitgerold. De heren nemen plaats op het stalen zitgedeelte. Dat is even wennen; het is koud aan de kont.

Net voor de altijd drukke A32 ligt langs het pad een geweldig dikke steen. We filosoferen erover hoe men deze steen, die waarschijnlijk in de laatste grote ijstijd in het ijs vanuit Scandinavië hier naartoe is gedreven, op precies deze plek heeft weten te krijgen.  Het gevaarte moet enkele tonnen wegen en qua formaat past hij niet in een kruiwagen.

..... echt iets te groot voor in een kruiwagen

Google Earth Street View

Als we de onderdoorgang van de vierbaansweg voorbij zijn komt ons een auto met de alarmlichten aan tegemoet. Op het dak prijkt een rond koepeltje. Het is een auto van Google die aan het street-viewen is. Het is daarom erg presumptief dat over een tijdje op Google Earth Street View op dit traject vier wandelaars te zien zijn waarvan de hoofden vakkundig bedoezeld.  

We laten het beboste deel van de route achter ons. Voor ons strekt de vlakte zich oneindig uit. We vervolgen onze route langs de Linde en in de weilanden ernaast grazen grote groepen ganzen die, als we naderen, luid gakkerend opvliegen.

Ietjes bewolkt, maar toch een schitterende Linde

Keutelen

Het is al een tijdje geleden dat een bord op het toegangshek ons erop heeft gewezen dat schapen het dijkje begrazen. Het duurt echter zeker een paar kilometer eer we deze, zeker niet aantrekkelijke, viervoeters treffen. Hierbij moet worden gezegd dat de hiervoor gemaakte opmerking over de aantrekkelijkheid van schapen, deze niet door Foekje wordt gedeeld. Als ze ons zien beginnen ze voor ons uit te lopen. Dit kon nog wel even gaan duren, maar op een gedeelte waar het dijkje iets breder is laten de schapen ons passeren. Tineke en Jan maken snel een paar foto’s en dan verlaten we de kudde en zijn we herder af. Het paadje ligt vol met schapenkeutels wat Tineke doet opmerken dat we maar langzaam verder moeten keutelen. 

Tineke heeft de schaapjes op het droge.

En verder gaat het langs de Linde. We wandelen op de zuidelijke oever. Aan deze zijde van het water bevinden zich groene weilanden die zich, zover het oog rijkt, uitstrekken. Aan de overkant van de rivier voeren rietlanden de boventoon. Bij een statig wit huisje steken we het riviertje via een brug over. Onder de brug bevinden zich sluisdeuren die, gelet op de begroeiing erop, de indruk gegeven al tientallen jaren niet meer gesloten te zijn geweest.

De peilstok geeft aan: 20 centimeter beneden NAP

De bomen die rondom het erf van het huis staan geven iets luwte. En in die luwte staat een bankje. En wij…. wij hebben zin in een korte theepauze. Is dit toevallig? Het bankje is helaas bezet. Jan loopt er als eerste op af en zet zijn voet tussen de spreekwoordelijke deur met als gevolg dat we het bankje na een minuut voor ons zelf hebben. Het is hier aangenaam verpozen en Tineke offreert de wandelgroep een smakelijk zelfbaksel.

Wandel- en fietskeuze genoeg

IJskoud water

Ons rest nog vier kilometer tot aan de finish. Het riviertje de Linde verbreedt  zich en vormt een klein meertje waaraan een strandje is. In de zomer zal dit best een hele aantrekkelijke plek zijn om te zonnen, maar we laten het er nu maar bij. In de wind is het fris en het water is voelbaar ijskoud. Het meertje wordt omzoomd door een brede rietkraag. Even verderop is een steiger. De ietwat krakkemikkig ogende plankier wordt dicht bevolkt door allerlei vogelsoorten. Het is er een drukte van belang.

Het meertje midden in de rivier de Linde

Na een haakse bocht in de route krijgen we de wind van de zijkant en wordt het nog even koud. De zich gelukkig weer steeds vaker tonende zon kan niet voorkomen dat de schaduwzijde van ons lichaam behoorlijk afkoelt. Gelukkig maar dat snel het pad weer een zwenk maakt, zodat we weer voordewind verder kunnen.

Na zestien en een halve kilometer arriveren we bij de finishplaats. En terwijl Hotze, Jan en Tineke bij het eerste bruggetje, van d’r schoonheid, blijven staan genieten loopt Foekje richting de sluis vooruit, op zoek naar nostalgie. Dit is de plek waar zij vroeger samen met haar ouders vaak op zondagen kwam om te genieten van de bootjes en van alles wat er in de sluis fout ging.

De sluis verbindt aan de ene zijde de Helomavaart met aan de andere zijde de Boven- en Beneden Linde. Het blijkt vergane glorie te zijn als we later lezen dat de Driewegsluis tegenwoordig niet meer wordt bediend. Maar door onderhoud aan de ‘nieuwe’ er naastgelegen Mr. H.P. Linthorst Homansluis kan men gelukkig tijdelijk weer door de driewegsluis varen. De Helomavaart en Boven Linde zijn tegenwoordig met een verbindingskanaal ten oosten van de sluis met elkaar verbonden, waardoor het waterpeil bij die twee uitgangen gelijk is en het voor die richting niet meer noodzakelijk is om te schutten.

Driewegsluis: één basin met drie sluisdeuren

We wandelen naar de auto die op het parkeerterrein bij de haven staat. Foekje springt vol enthousiasme nog even op een grote ronde schommel om er met moeite er weer uit te klimmen. Tineke moet haar helpen.

Wie had gedacht dat deze schommel te groot voor Foekje zou zijn?

Geamarettoeerde slagroom

We gooien de tassen achterin de auto en besluiten om nog een kopje koffie te gaan drinken in het Driewegsluis-paviljoen. In het zonnetje achter de ruit is het heerlijk warm en de koffie -met geamarettoeerd slagroom- smaakt ons bijzonder goed. We praten erover dat Nederland mooi is. De natuur is op sommige plaatsen adembenemend. Net als in dit gedeelte van Fryslân; zo dichtbij.

Via De Hoeve, waar we de rode Ford ophalen, rijden we terug naar huis.

De route van vandaag (De Hoeve - Driewegsluis)